Ik ben Esmé Verhaegen en woon sinds mijn jeugd in Wevelgem. Ik ben reeds 27 jaar getrouwd met Hans Seynhaeve. Wij hebben een gezin van 3 grote kinderen. De oudste is Ole, 23 jaar. Dan is er Siebe, 21 jaar en de jongste is Silke van 17 jaar.
Ik wil graag mijn verhaal brengen over een moment in mijn leven waarop bloed krijgen voor mij echt noodzakelijk was.
Hoogzwanger van ons eerste kindje
We keren terug naar begin januari 1997. Ik was hoogzwanger van ons eerste kindje. We keken er erg naar uit want eigenlijk moest hij al eind december 1996 geboren zijn. Iedereen rondom ons stelde telkens dezelfde vraag: “En… ben jij nu nog niet bevallen?”
Op 4 januari, de dag van de laatste Elfstedentocht in Nederland, kreeg ik ’s morgens vroeg weeën. Ik maakte mij klaar om naar het ziekenhuis te vertrekken maar we keken nog vlug thuis naar de eerste beelden van het vertrek van de Elfstedentocht.
Aangekomen in het ziekenhuis, kwam onze nicht en vroedvrouw Lieve Masselis mij bijstaan. Ze bleef bij ons en stelde ons erg op ons gemak. Ik beviel op natuurlijke wijze en weigerde om epidurale verdoving te krijgen. Enkel een vaginale knip bespoedigde de geboorte. Een flinke zoon van 4 kg met een lengte van 53 cm was geboren. Net toen Ole er was, reden de schaatsers van de Elfstedentocht over de meet.
Na de bevalling kwam ik op mijn kamer terecht waar ik algauw de dichtste familie op bezoek kreeg. Hans was ondertussen het goede nieuws gaan vertellen aan zijn broers en zussen. Ondertussen had ik wel heel wat last van naweeën. Ik werd er zelfs misselijk en ongemakkelijk van. Mijn ma, die anders ook wel heel bezorgd is, keek onder de lakens en zag dat ik in het bloed lag.
Bloed overgevlogen per helikopter
Daarna ging het heel snel. De verpleegster en de kinderverzorgster, toen aanwezig, panikeerden. Het raam werd opengezet. Een anesthesist kwam er ook bij. Ik werd meegenomen naar de operatiekamer en kreeg onder verdoving een curettage. De oorzaak van de nabloeding was een knip die niet ver genoeg dichtgenaaid was. Ik had zeer veel bloed verloren! Mijn bloedgroep is O-negatief, (kan enkel van O-negatief krijgen) maar was toen jammer genoeg niet aanwezig in het ziekenhuis. In paniek stelde mijn ma voor om haar eigen bloed af te staan. Maar dit werd geweigerd. Er werd bloed overgevlogen van Brugge met de helikopter. Ik kreeg uiteindelijk 5 zakken bloed. Een zak bloed bevat ong. 450ml. Ik kreeg dus een goeie 2liter bloed toegediend. Wel veel als je weet dat een mens in zijn lichaam 5 liter heeft. Blijkbaar spreken ze van levensbedreigend als je de helft van je bloed verliest. En dodelijk als je 2/3 van je bloed verliest. Ik herstelde snel en kon 4 dagen later met mijn gezonde baby naar huis.
Zo zie je maar, bloed geven doet leven!!! Dank je wel aan alle vrijwillige bloedgevers! Het heeft mijn leven gered!